Badania i diagnoza

Rozpoznanie SM jest obecnie stawiane na podstawie tzw. kryteriów McDonalda. Podstawowymi warunkami, które muszą być spełnione jest potwierdzenie, że choroba atakuje co najmniej 2 miejsca ośrodkowego układu nerwowego i że objawy rozwijają się na przestrzeni czasu. Ponadto należy wykluczyć inne schorzenia, które mogą imitować SM.

Zatem kolejne etapy diagnostyczne obejmują: szczegółowo zebrany wywiad lekarski (badanie podmiotowe), badanie stanu ogólnego i neurologicznego (badanie przedmiotowe) oraz wykonanie badań dodatkowych. Oprócz szeregu badań laboratoryjnych krwi i moczu, wykonywany jest zawsze rezonans magnetyczny, a u części pacjentów także badanie płynu mózgowo-rdzeniowego i potencjałów wywołanych, głównie wzrokowych.

• rezonans magnetyczny (MRI) – obrazowanie ośrodkowego układu nerwowego w celu wykrywania ognisk uszkodzenia charakterystycznych dla SM i wykluczenia innych chorób. U pacjentów z podejrzeniem SM niezbędne jest badanie z podaniem środka kontrastowego dożylnie celem oceny, czy uwidaczniane zmiany są aktywne.

• pontencjały wywołane – ocena reakcji układu nerwowego na kolejno powtarzające się bodźce. U chorych na SM występują zniekształcenia odbioru informacji.

• punkcja lędźwiowa – polega na pobraniu do badań laboratoryjnych niewielkiej ilości płynu mózgowo – rdzeniowego celem oceny obecności specyficznych białek, immunologicznych, immunoglobin (tzw. białka oligoklonalne). Brak obecności białka oligoklonalnego nie wyklucza rozpoznania SM.